والدینی که دوست نادان فرزند خود هستند
گاهی اوقات پدر و مادرها بقدر برای فرزندان خودشون
دلسوزی میکنن که انگار هیچ‌کس دیگه ای غیر از اونها در این کره خاکی فرزند نداره . دلسوزی بیش‌ازحد، بچه‌ها رو لوس و ضعیف پرورش میده .
البته منظور این نیست که به فرزندان خودتون محبت نکنین اما این رو بدونید که دلسوزی و توجه بیش‌ازحد هم به نفع فرزندان شما نیست و در آینده به ضرر شون میشه .
اگر معلمی فرزند شما رو تنبیه کنه (البته تنبیه بدون آسیب بدنی) لازم نیست فردای آن روز به مدرسه برید و اونجا رو روی سر معلمان خراب کنین . بگذارید فرزند شما متوجه بشه که هر اشتباهی تاوانی داره و اگر اشتباهی مرتکب بشه باید تاوانش رو بده . وقتی فرزند شما در بازی‌هایی که با همسالان خودش انجام میده دچار چالش میشه ، بلافاصله وارد عمل نشده و مشکل بچه رو حل نکنین .
بگذارید خودش مشکلش رو با همسالانش حل کنه . فرزند شما باید بدونه که قرار نیست هر کاری دلش خواست رو میتونه انجام بده و شما هم ازش حمایت میکنین . بسیاری از جوانان و بزرگسالانی که به دام اعتیاد و رفتارهای پرخطر خواهند افتاد همون کسانی هستن که در کودکی و نوجوانی بیش‌ازحد مورد دلسوزی پدر و مادرها قرارگرفتن . دلسوزی بیش‌ازحد بچه‌ها رو افرادی مسئولیت گریز بار خواهد آورد .
اگر میخواین درآینده فرزندانی داشته باشین که به وجود آن‌ها افتخار کنین گاهی لازم هست کودک خودتون رو تنها بگذارین، جریمه ش کنین عذرخواهی از بزرگتر رو بهش آموزش بدید
نظرت چیه؟